Wakker worden in de wolken

Het was koud die nacht en we konden eindelijk weer tegen elkaar aan kruipen. Monteverde ligt op zo’n 1500 meter. Dat verklaart een deel van het temperatuur verschil maar het waait er ook veel meer dan op alle andere plekken. Mogelijk dat het de verklaring is. 

Die ochtend stond er weer een bezoek gepland aan een van de beschermde gebieden; het Monteverde Reserve. De weg vanaf de Lodge ging stijl naar beneden en iets voor de ingang werden we naar een parkeerplaats gedirigeerd vanwaar een busje naar de ingang reed. Onze gids stond al klaar en ook een ander Nederlands stel die bij naar wij later begrepen ook via Riksja hun reis hadden gepland. Ook hun ervaringen waren positief. Onze gids Gabriel stond klaar een statief met Swarovski éénogige vogelkijker. Alle andere gidsen waren ook goed uitgerust. Het moet volgens mij toch een relatief goed betaalde jobs zijn want iedere gids ziet er verzorgd uit en heeft goed materiaal, een smartphone en een normale kijker. Gabriel een man van midden veertig, vader van in ieder geval een dochter en wonend in het dorp Monteverde was een enthousiaste verteller met zo hier en daar wat droge humor;  bekend met wat Nederlandse woorden als ‘nachtegaal’ en ‘moije boom’ .

Hij zag dingen die wij nooit zouden zien. Zo lukte het ons later niet de ballerina orchidee bij de ingang te vinden. Hij vond vogeltjes met zijn kijker die ik niet voor mijn lens kreeg. Een aardig weetje. Het oorspronkelijke donkere bos wordt primair oerwoud genoemd en het herbeboste woud noemen ze secondair oerwoud. In dat laatste komt veel meer licht op de grond. Costa Rica is drukdoende om landbouwgrond te herbebossen en dat gaat relatief snel met de warmte en vochtigheid. Het is nog niet gelukt om secondair oerwoud door te laten groeien tot primair oerwoud. Dat vraagt om een bepaald eco-systeem met planten, dieren en insecten die een eigen balans vraagt en dat herstelt zich heel traag. Het zijn ook dergelijke details die de gidsen op je overbrengen en ik merk dat ze er allemaal heel bewust met de natuur bezig zijn. Dan alleen kan je zo’n verhaal telkens met verve brengen en dat deed Gabriel. Tijdens de reis naar onze volgende bestemming realiseerde ik mij dat veel van de Costaricanen daar anders over denken gezien de wrakken en troep langs de weg. We zijn wel blij dat de overheid in Costa Rica groene maatregelen treft. Andere landen zijn nog niet zo ver. 

De Swarovski verrekijker heeft als grote voordeel dat je er een smartphone tegenaan kunt houden en zo kregen wij een paar fantastische foto’s op onze iPhone. Op één foto herken je de randjes van het ronde oculair.

Eigenlijk viel de buit van die ochtend een beetje tegen vergeleken met de 40 vogels die ik in Maquenque zag. Ik realiseer mij wel dat naarmate de tocht vordert, de kans afneemt dat je iets nieuws ziet. Uiteindelijk ben je blij met ieder nieuw vogeltje of ander beest.

Er was ook nog een kolibrie waranda waar een vijftal verschillende soorten vlogen allemaal aangetrokken tot het 25% suikerwater oplossing waar ze uit dronken. Na een lekkere cappuccino en cake waren we klaar om een tweede keer het park in gegaan op zoek naar een hangbrug die tussen het dak van een stuk primair bos liep. Op aangeven van Gabriel, hoopten we daar Quetzals te vinden maar die bleken zich vandaag schuil te houden.
De terugweg was helaas voor Irene wat steiler dan voorzien (zij had voor de route gekozen en kon mij niets verwijten). Gewoon regelmatig stoppen, tot rust komen en het bos in je opnemen.

Ook nu zijn wij een van de kleine supermarktketen in gedoken met rijen van koelkasten en in onze ogen ongebalanceerd aanbod. Hier vind je geen sushi-bar of versbrood afdeling met geurend brood. We zijn inmiddels een groot afnemer van Pan Quequitos, van die cakes die je in twee happen achter je kiezen hebt en niet te snel oud worden.

Een rustige middag gehad en met dank aan Menno heb ik de bijschriften van de foto’s verbeterd. Het zijn hier hele aardige mensen en toen ik vroeg of iemand mij kon helpen met vogelnamen, kreeg ik te horen dat Daniël alles wist. Hij was een van de obers die mij enthousiast vertelde dat hij in het weekend ook vogels spotte en hij was ook degene die mij op het Jilgero/het Puttertje wees, dat is de vogel een herkenbare metaal achtige stoot geeft waarvan de bron moeilijk te lokaliseren is. Ik weet niet of het door de galm komt maar onze mensen-oren worden er door in verwarring gebracht. Toen we die avond in het restaurant kwam eten kwam hij nog enthousiast bij onze tafel staan en deelde hij nog wat foto’s van zijn zoektocht