Samara naar Monteverde

In de ochtend is er altijd mooi licht al schiet de zon snel boven de horizon uit en brand die er hevig op los. De foto van een lege hoofdstraat in Samara geeft een beeld van het stadje, veel verschillende huizen, scheef hangende reclame borden en een wirwar van kabels.
Op het strand hing nog een vage mist na de regen van de afgelopen nacht. Gisteren was ik naar de ene kant van onze baai gelopen, nu hoopte ik de andere kant te bereiken. Toen ik net voorbij ons hotel was, keek een eekhoorn mij nog wat wantrouwend aan en schoot toen omhoog buiten mijn zicht. Op dit vroege tijdstip werd al de typische toeristische koopwaar uitgestald; veel zelfgemaakte schippadjes en diverse armbandjes. 

Het was direct te zien waar het strand touristische van Samara ophield, er lagen veel meer lege kokosnoten, bladeren en langs de vloedlijn zag je stukjes plastic. Iets verder op rond 06:30h was een familie bezig met een bar-b-que en daar werden de eerste hamburgers van de dag genuttigd. Echt atletisch zag de familie er niet uit. Tussen de bomen lagen open vissersboten op hun kant, allemaal zonder motor. Op het water lagen er een vijftal verankerd te wachten voor de volgende vangst.   

Bij een hotel werd het zand aangeharkt en de dorre bladeren werden een paar meter verder gedeponeerd. Ik neem aan dat dit zich dagelijks herhaalde. 
Er komen diverse kleine stroompjes uit op het strand. Daar kan je normaal zo doorheen waden maar ik werd uiteindelijk door een wat groter riviertje geblokkeerd. Met een stok gekeken hoe diep het was maar ik zou hier niet droog overkomen. Het riviertje een stukje gevolgd maar ik zag zo geen bruggetje. Toch jammer dat ik mijn doel niet bereikt had. Teruggelopen langs een pad dat parallel aan het strand liep, uitkijkend naar veel laagbouw waar weinig activiteit te zien was. Vakantie-huizen?

Een paar arenden gespot (weet nog niet welke). Die zaten ontspannen rond te kijken waarbij hun snavel regelmatig door hun veren ging om alles voor de komende dag op orde te brengen.

De kok van het restaurant in Samara is hier niet bijster creatief. Je hebt het lokale ontbijt met Gallo Pinto; witte rijst, bonen, ui, scrambled egg. Americano; toast met srambled egg of Continental, toast met jam en boter. In alle gevallen krijg je een glas jus d’oranje, een bakje fruit en thee en/of koffie. Het was voor Irene een verrassing dat ik Griekse yoghurt bij de lokale super had gehaald.

Op weg, eerst terug richting Nicoya waar we bij een bakkertje lekkere broodjes en cakejes kochten. Aan de overkant zagen we mensen in een kerk zitten en hoorde ik een paar flarden tekst die duidde op het neerstrijken van de heilige geest op de apostelen. Hier geen café tegenover de kerk maar een bakker.

De reis verliep voorspoedig. Waze waarschuwde ons voor ‘ Police ahead’  waardoor we waarschijnlijk een snelheidsovertreding voorkwamen. Toch verbaasd dat ze hier op eerste Pinksterdag ook aan de weg werken. Er zijn veel initiatieven om aan beide zijden van de weg brede goten te maken (om te voorkomen dat het wegdek ondermijnd wordt?). Zo nu en dan staat er dan een mannetje die een bord omdraait waardoor je Alto ziet. Ook vandaag een paar keer verrast door de snelheidsbegrenzers; de tekst ‘Reductor’ zal voor mij altijd aan Costa Rica verbonden blijven.

Ik twijfelde nog of alleen de trip naar Maquenque de 4x4 rechtvaardigde. Vandaag begreep ik waarom we die nodig hadden. Het ging echt steil omhoog en even vaak steil naar beneden. Je kon het nog net geen ‘gevaarlijke’ weg noemen, zeker omdat er halverwege nog een paar schoolbussen stonden. Het is blijkbaar veilig genoeg om je kinderen dagelijks via deze hobbelroute naar boven te rijden en ik neem aan ook terug naar huis. Ik ben wel benieuwd hoe dat is als het een beetje geregend heeft. Wat gebeurt er dan als je bij een scherpe bocht moet remmen.

Zelfs de laatste paar honderd meter naar onze Cloud Forrest Lodge ging steil omhoog maar dan heb je wel wat. Op het terrein is ook een stevige wandeling uitgezet waar je zo een uur mee zoet bent. Er staan weer drie bedden waarbij het twee persoons-bed gerust een drie-persoons te noemen is.  De temperatuur was tot een aangename 22 graden gezakt en we konden zowaar face-timen met Masclat.

Samen de wandel-schoenen aangetrokken en de wandeling over het Avocado trail gepakt. De wolken zaten nu regelmatig ook onderons en schoven tussen de bomen door en dat gaf een uitermate sfeervol plaatje. Het was even schrikken toen een Agoeti op mij afrende maar op het laatste moment schoot hij rechts van mij het struikgewas in. Een half uurtje eerder zat zo’n beestje als een eekhoorn een nootje weg te peuzelen. Even verder op zagen we een blauwe vlinder vliegen, die landde, vouwde z’n vleugels samen en weg was de blauwe kleur. Hij bleef toen een tijd zitten en ik maar wachten totdat hij wegvloog in de hoop dan de kleuren in mijn camera te vangen. Op het moment dat realiseert dat hij wegvliegt ben je al te laat en zie je alleen nog maar groen in je zoeker.

Die avond hebben we lekker in het restaurant van de lodge gegeten en ben ik de foto-verzameling wat gaan ordenen en heb ik een aantal namen van de vogels bijgevoegd.