Manuel Antonio

Iedereen in de buurt van Quepos gaat wel naar Manuel Antonio, volgens mij het drukst bezochte stukje oerwoud in Costa Rica. Het geeft in ieder geval aan hoe druk het was bij de ingang was maar uiteindelijk viel de drukte op onze paden wel mee.

De meeste lawaaiige bezoekers, veelal groepen Amerikaanse pubers, namen de kortste route naar het Manuel Antonio beach. Zij betaalden niet het volle pond maar waren toch een aardig bedrag kwijt voor een leuk strand en redelijke branding. Volgens mij zijn er goedkopere plekken me een vergelijkbaar strand.
We vonden snel een afslag die door velen gemeden werd en hebben de tijd genomen bij een ander strandje waarna wij de Cathedral opklommen. Dat is een hoge rots die vanuit een wespentaille omhoog torent. Hier kwamen we een handvol mensen tegen.  Vergelijkbaar met ons, liep ook bij hen de de stralen langs hun gezicht naar beneden. De combinatie van hoge luchtvochtigheid en 32 graden Celcius heeft een onafwendbaar resultaat als je je inspant. We genoten van de fraaie vergezichten, een mooie oranje vlinder en een paar capucijner aapjes. Later zag ik er nog veel meer. Dat bleek een punt waar veel mensen samenkwamen en ondanks alle waarschuwingen toch gevoed worden.

Na de klim hebben we, op advies van Noortje op het strand van Manuel Antonio onze handdoeken uitgespreid, Dat werd een plek zover mogelijk van de pubers die bij elke nieuwe golf schril gilden, het leek wel een pretpark. Niet veel later ging blijkbaar de bus en zag ik een hele karavaan teruglopen richting uitgang en veranderde de sfeer op het strand.
Wij zaten lekker met een cappuccino en een broodje te genieten. Toen ik op een gegeven moment in de gaten kreeg dat er iets loos was. Mensen keken allemaal onze kant op. Blijkbaar zagen wij iets niet dat zij wel zagen. Achter mij kroop een wasbeertje langzaam richting mij rugzak. Hij had blijkbaar iets geroken en de aantrekkingskracht was onweerstaanbaar. Zittend op zijn achterpoten graaide hij naar de ritssluiting om bij de inhoud te komen. Wasbeertje hebben van die uitdrukkingsloze ogen waar geen enkele emotie uit spreekt al was het wel duidelijk dat deze wasbeer een missie had; mijn rugzak. In eerste instantie was hij niet onder de indruk van mijn maaiende arm bewegingen maar toen ik een stok pakte werd het hem duidelijk. Vanaf nu waren wij en iedereen om ons heen bewust van het beestje al lukte de wasbeer wel onze buurman een broodje te ontfutselen. Veilig achter een boom peuzelde hij dat op waarna z’n strooptocht verder ging.

Het was mooi geweest en via een tussenstop om wat fris te drinken zijn wij via een andere route terug naar de richting ingang gegaan.

Richting hotel waar we lekker bij het zwembad hebben gelezen en tussen de bladeren nog een luiaard zagen hangen. Hij zat goed verstopt tussen in de top van de boom en was niet te fotograferen.

Die avond smaakte het goed bij een Marrokaans restaurant. Op die manier proefden we weer eens een andere smaak. Het was er gezellig druk. We werden geholpen door een doortastende niet onaantrekkelijke jonge dame met een arm vol met tatoo’s. We werden netjes geholpen en het eten smaakte prima.