Laatste Luierdagje

17 juni 2019 - Uvita, Costa Rica

Het strand bij Uvita is een beschermd natuurgebied waardoor de mogelijkheid voor gezellige tentjes ontbreekt. Ook ontbreken er ligbedden en andere luxe aangelegenheden die Irene zich deze dag beloofd had.

De dag daarvoor waren we tijdens de boot-trip kort uitgestapt bij de Playa des Ventenas en daar had we wel een iets gezelliger sfeertje geproefd. Het lag 14km zuidelijker van Uvita en het was goed aangegeven. Er stonden uiteraard meneren klaar om een bepaald bedrag te innen maar daar kreeg je wel een gezellig strandje voor terug.

Uiteraard nu wel zwaar ingesmeerd. Iets wat ik een paar dagen geleden vergeten was. Hierdoor hangen de vellen aan mijn schouders. Het lukte Irene zelfs om goed ingesmeerd in de zon te liggen, ik zat lekker in de schaduw een dwarsligger van Joris Luytendijk te lezen; “Een goede man slaat zijn vrouw soms” (quote van een Egyptische vrouw) over zijn ervaring tijdens een studie-jaar in Caïro. Wat mij het meeste bij bleef was een opmerking in zijn naschrift; hij was vlak voor zijn bezoek overtuigd dat Nederland een gidsland was voor democratie en dat een kwestie van tijd is dat andere landen ook zo’n model overnamen. Zijn Egyptische vrienden dachten er net zo over. Egypte is een gidsland met betrekking tot het toepassen van de Islam, het kan bogen op 7000 jaar historie en het kan niet anders dat andere landen die voorbeeld gaan volgen. Zo leeft iedereen met andere idealen.

Het was zaterdag en we waren als buitenlanders in de minderheid. Er waren veel Costaricanen die gewapend met een hoop lekkers naar het strand gekomen waren. Het doet een beetje denken aan Fransen/Italianen/Spanjaarden die ook coolboxen met warme maaltijden mee naar het strand nemen. In dit geval zat iedereen onderuit in de schaduw van de palmbomen. Enige verschil is dat men hier geen wijnfles doorgeeft.

Links van ons lagen drie bodyboards ongebruikt in het zand en ik kon het niet laten om te vragen of ik er een kon lenen. Chuck, de eigenaar reageerde gelijk, natuurlijk mocht ik er eentje gebruiken. Even later was ik op zoek naar de eerstvolgende golf die mij richting branding zou duwen. Het lukt mij nauwelijks om een beetje vaart te maken en golf te pakken maar een paar keer werd ik stevig door de overgeslagen branding richting strand geduwd. Ik werd lekker moe door steeds weer door te branding heen te zwemmen en telkens op snelheid te komen. 

Het leek er op dat de vloed op zijn hoogtepunt was. De top van een sinus is relatief vlak en soms leek het alsof de eb zich zou inzetten maar even later werden strandstoelen massaal naar drogere oorden geschoven en daardoor bleef er maar een smal randje strand over. 

Het verschil tussen Eb en Vloed is zo’n twee honderd meter strand daar waar de zee vrij spel heeft. Die ochtend was ik om 7 uur toch nog naar de Whale tale gelopen in de hoop dat het nu wel Eb was en ik werd beloond met een paar mooie vergezichten die ik in het foto-overzicht heb opgenomen.
Bij het strandje hebben we niet de volle 6 uur van de vloed-naar eb-cyclus itgezeten om verifiëren hoever het water hier zakte. Na drie uur had Irene het ook wel voor gezien en zijn we richting eigen zwembad gegaan om daar verder te lezen en het laatste pilsje te nuttigen dat nog in de american-sized koelkast op mij stond te wachten.

Het staat een beetje zielig als je die koelkast open doet. De paar flesjes water, die koud liggen te worden,  de enkele flesjes cola, fresca, jugo de naranja en pils en het restant van onze pizza-avond (ik kon nog twee keer ontbijten en één keer lunchen van het restant van een kleine en medium pizza). Het ding stond wel dag en nacht te loeien om de paar flesjes een beetje koel te houden.

De kok van Sabor Espagna had onze harten veroverd waardoor we niet anders konden dan ook die Zaterdag weer van zijn keuken te genieten. Eerst nog door het donkere bos vlak achter de kust en Irene vroeg zich af of we het nog wel konden vinden. Even verderop zagen we de kerst led-verlichting die ze rondom hun terras hadden opgehangen. We werden hartelijk welkom geheten, het was gezellig druk op het terras en er werd stevig gezoend. Veel van de bezoekers leken ‘kennissen’ van het stel dat de tent runde. Achteraf kregen we nog excuses van de kok over het lange wachten. Één van zijn kookpitten hadden het begeven waardoor die grote pan Paella niet na 40 maar na 80 minuten bij ons stond te dampen. We hadden voor de schaaldier-versie gekozen die uiteindelijk sfeervol ter plekke werd uitgeserveerd, netjes met de mosselen aan één kant, de rijst met kleine schaaldieren in het midden met daarop twee grote garnalen. Het was een afscheid waardig. Irene sloot het af met het vers fruit toetje waarbij de diverse stukjes fruit kunstig op het bordje geschikt lagen.