Weer terug naar de kust

Bij elk hotel zitten we net zo lang dat je aan de praat raakt met het personeel en ook de namen kent. Dat geldt met name voor de kleinere Lodges en zeker als ze iets afgelegen liggen. Zo ook in Monteverde.

Eerder die ochtend had ik de laatste van de drie trails gelopen. Ditmaal de river trail. Boven mij hoorde ik het zoomen van de volgende persoon die met helm een zip-line afroetsjte. In het bos kwam ik niemand tegen behalve de twee vogels die ik voor mijn lens kreeg; een van de familie van de Quetzals, namen moet ik nog opzoeken en er schoten nog twee kleine kalkoentjes voor mij langs maar die verdwenen te snel in het struikgewas. Ik kon ze nog wel onderscheiden maar met al die takken heb je echt de tijd nodig om handmatig scherp te stellen en dan zijn ze weer verdwenen.

We namen afscheid van de Cloud Forest mountain lodge, prima lodges die ook mooi afgewerkt waren. Helaas waren de wanden tussen de lodges iets te dun waardoor wij het actieve sex-leven van onze buren in detail konden volgen. 

Vanuit het Monteverde liep er eerst nog een asfalt weg en ik hoopte dat die door zou lopen. Een paar kilometer buiten het dorp veranderde deze echter in de bekende gravel. Soms was die mooi vlak maar in een bocht kon je toch door een groot gat verrast worden. De weg was duidelijk breder waardoor bussen en vrachtwagens elkaar prima konden passeren. Even later kwamen we de bus uit San Jose tegen en die scheen zich weinig aan te trekken van de bodemgesteldheid. Alles bij elkaar reden we toch 30km over gravel wegen en werd het steeds moeilijker om door de achteruitkijkspiegel te kijken. Er verankerde zich een stevige laag stof op mijn achterruit Links en rechts waren mooie uitzichten. In de verte zagen we oceaan en rondom ons de scherp glooiende akkers en bossen. De wolken hingen hoog waardoor we vrij zicht hadden.

We begonnen met een temperatuur van 20 graden Celcius in Monteverde en dat steeg al snel naar de 25 en verder naar de 31 graden. Het eerste stuk slingerde de weg nog steeds van links naar rechts en ging stevig op en neer. Dat werd minder toen we bij de kust kwamen. Veel stalletjes langs de weg met kokosnoten en andere vruchten waarbij de meeste verkopers steevast naar hun mobiel zat te turen. Afgelopen jaar heb ik nogal wat steden bezocht en in metro’s gezeten en 20 jaar geleden had je er geen voorstelling van kunnen maken dat iedereen in zo’n standaard houding naar 5 inch schermpje zit te kijken.

Getankt bij zo’n giga tankstation, ergens een lekkere koffie gescoord en verder ging te route. We zouden die dag in drie uur en drie kwartier 185km af leggen. Een stevige hoosbui ondergaan en bij Quepos van de route Americana afgeslagen.  Een kwartiertje later zagen we ons hotel. De deur van onze kamer werd open gedaan en wij keken op van de ruimte; 10 bij 5 meter. Met weer een giga bed, een tweede bed, een zitje, een mooie badkamer en een inpandig balkonnetje; handig als het regent.  

De jongeman bij de receptie legde uit waar we bij het strand iets konden drinken en even later parkeerden we onze auto bij Playa des Espradilles. Er komt dan gelijk iemand op je aflopen die claimt om op de auto te letten. We hadden begrepen dat dit een Costaricaans gebruik is dus dan accepteer je het.
Langs het strand weer diverse mogelijkheden om te surfen met de bijbehorende onderuit hangende surf-dude’s.

Samara was een gat vergeleken met Quepos en Manuel Antonio. Samara is relatief vlak. Hier is een steile rotskusten met kleine strandjes. Zoals alles in Costa Rica blijft het voor ons chaotisch en relatief kleinschalig; niet te vergelijken met Spaanse badplaatsen. Er zijn wel veel en veel verschillende hotels met daartussen weer diverse restaurants. Het aandeel Amerikanen is hier aanmerkelijk groter.

Het is wel duidelijk waarvoor we naar Costa Rica gekomen zijn; de natuur. Aan de kust heerst wel een aanstekelijke vrolijke ongedwongen vakantie-sfeer en de combinatie vinden wij prima. In de natuurparken geniet je van de bijzondere dieren, is het wat serieuzer en zie je minder menselijk vlees.