Bij de Vulcaan

Zowaar pas half acht wakker geworden en daarmee liep ik mijn dagelijkse planning mis. Immers rond die tijd voeg ik weer een pagina aan mijn dagboek toe. 

(Op mijn schrijvende ‘vandaag’  werd ik ‘normaal’ om zes uur wakker. In de verte hoor ik nu de branding die concurreert met het fluitconcert van de vogels en zit ik lekker op een balkonnetje).

Ook vandaag gingen de wandelschoenen aan. Iets verder op in het park begonnen er een aantal wandelingen al kwam het er op neer dat iedereen hetzelfde rondje van 3,5km maakte. Naar boven naar de vulkaan is alleen voor pro’s weggelegd en een andere tour werd zwaar afgeraden. Er waren hele groepen scholieren, allemaal netjes met eenzelfde vrolijk shirt waarbij de meisjes aan elkaar klitten, De jongens hadden weer een overdaad aan energie die zelfs met dit vochtige warme alle kanten op schoten.

Een gids deed nog moeite om ons voor een rondleiding te verleiden en we weten dat zij vogels spotten die wij niet zien, ze hebben het netwerk van collega gidsen die elkaar vertellen op welke boom een leguaan zit, het was lekker om in eigen tempo het park af te struinen.

Gisteren hadden we nog te maken met hangbruggen waar maar één persoon tegelijk op kon, vandaag hadden ze overal professionele aluminium bruggen neergelegd die je over de kleine kloofjes heen hielp. Het thema van dit park is vulkanisme. Tussen de bomen zag je rook pluimen omhoog dwarrelen, wat op zich al een aardig plaatje geeft en er waren een vijftal poeltjes waar het rustige tot hevig borrelde. Hiertussen zaten heel veel trappen, zeg maar twee kilometer trap en 1,5km min of meer vlak. Het is rustgevend als je naar de borrelende modder kijkt, een beetje benieuwd waar de volgende ‘blob’ een bel van modder omhoog duwt. Na het terugvallen van de blob, schiet een piek van modder omhoog  waarna er even een grote druppel boven lijkt te zweven. Bij een poel zag je een schakering van grijze en rode kleuren. Rondom één andere poel was alles grijs. Het leek op een zwart-wit foto maar het is omlijst met het vele groen. Ik weet niet of de stoom toch grijze deeltjes modder de lucht in spuit of dat de activiteit onlangs heftiger was en de grond met grote hoeveelheid modder was overspoeld.

(Een kilometer verder is een hydrothermische energie centrale. Het is blijkbaar commercieel aantrekkelijk om zo energie op te wekken).

Ook hier waren er weer mooie vlinders, hagedissen en blijft het leuk om naar apen te kijken die hoog in de boom met een kind op de rug of aan de borst van tak naar tak slingeren. Soms kijken ze je nieuwsgierig aan terwijl ze alleen aan hun staart hangen.  Even later laten ze zich vallen, soepel een andere tak pakkend.

Hierna zouden we naar een waterval lopen en we hadden gehoopt dat we daar nog lekker konden zitten. Er was onderin het ravijntje een plateau waar je een broek uit kon trekken en vervolgens via een ladder verder kon afdalen tot bij het water. Geen plek oven languit te liggen. Wij hadden nog wel het geluk dat wij bij aankomst de enige waren. Zo waanden wij ons even in ons eigen paradijs.

Vervolgens kwamen er allerlei mensen, waaronder vier bevallige jonge meiden van rond de 18 die meer bezig waren om in de lens van elkaars iPhone te kijken dan dat ze van de omgeving genoten. De ene uitdagende pose na de andere werd ingenomen. Op het plateau, vanaf de trap, in het water, zonnebril op, zonnebril af, alleen, met z’n tweeën en met z’n vieren. In die korte tijd hadden ze meer foto’s gemaakt dan ik in een week maak. Overigens zag ik veel touwtjes; een zwempak is eerder een verzameling lapjes verbonden met touwtjes dan een stuk stof. Duidelijk bedoeld voor een bepaalde leeftijdscategorie.

Irene had het nu wel gehad zeker omdat na de waterval nog een klimmetje volgde. Dit verdiende een beloning toen we in het hotel aankwamen; een lekker glas koude cola en een Imperial (het lokale) bier.