Aan een touwtje hangen en lekker in de golven bij Samara

Bij elk dorp zie je wel zo’n Adventure zaak en ook ik had weer eens behoefte aan een adrenaline kick. En ‘wi sind zunig’, met een kortingsbon kon ik voor 36 Dollar een canioning tour doen. Al duurde het iets te kort, ik heb mij wel vermaakt. Om 8 uur moest ik mij melden en vervolgens gingen we met drie bezoekers en drie begeleiders op weg in een oude bus. De laatste kilometer ging over een weg waar ik nauwelijks met mijn Vitara kon rijden maar de buschauffeur ontweek in zijn tweede versnelling door de grote gaten en reed in zijn drie door de kleine gaten. Volgens mij tordeerde de bus onder het geweld van de stenen.

Bij de start kregen we netjes een helm, harnas, zwemvest en een paar zeemleren handschoenen. Zelfs mijn bril moest ik maar achterlaten die zou anders ergens stroomafwaarts eindigen. Iets verder was een plateau dat uitkeek op 10-12 meter diepe kloof. Als je een beetje hoogte vrees hebt, dan zou dat gelijk het moment geweest zijn om af te haken. We werden direct gezekerd aan de staaldraden en Julio legde uit hoe hij het touw om een speciale harp legde. Hij vertelde hoe je met je linkerhand je houding bepaalt en met een gestrekte rechterarm je de afdalingsnelheid regelt. Er was een Costaricaans stel bij die er geen moeite mee hadden als ik als eerste ging. Ik werd vastgemaakt en zonder dat ik er erg in had, hing ik al half boven de kloof. Het zag er allemaal heel betrouwbaar uit zodat ik geen moeite had om met twee benen op het plateau te staan en me alvast boven de kloof liet hangen. Ik vroeg nog, als ik met mijn rechterhand het touw los laat, val je dan? Het antwoord was bevestigend; je valt helemaal naar beneden. De boodschap was duidelijk en ik kneep het stevig vast maar uiteindelijk moest ik wel naar beneden en voelde hoe ik mijn grip moest doseren. Het geruststellende was dat er blijkbaar nogal wat wrijving in de harp zat en dat ik niet al te hard hoefde te knijpen om stil te hangen. Nog een beetje omhoog en naar beneden kijken om van het moment te genieten. Julio hing nog het verhaal op dat het touw te kort was waardoor je het laatste deel in vrije val naar beneden ging. Touw was volgens mij lang genoeg maar je moet wat doen voor de adrenaline kick dus toen ik het laatste stukje touw tussen mijn vingers voelde glippen verkeerde ik een kort moment tussen touw en water. Het water was diep genoeg en het zwemvest trok mij snel omhoog waarna nog een klim terug volgde naar het plateau. In de rots zaten beugels van bewapeningsbeton verankerd. Die werkten wel je gleed makkelijk met je natte schoenen weg. Daarnaast was er een beetje een overhang waardoor mijn armen moesten werken, overigens voelde ik wel een steun van een kabel die aan gegespt was, ze wilden blijkbaar niet dat je halverwege achterover het water in ging. De anderen gingen even soepel naar beneden en de tweede keer kan ik mij nauwelijks herinneren, die ging al heel vertrouwd.

Even verderop was een tweede abseil mogelijkheid waarbij je met je benen tegen de wand afzet. Het is eerder een kwestie van je benen op een punt laten staan en dan achterover hangen totdat je horizontaal ligt. Gewoon leuk om te doen.

Hierna stonde de Tarzan sprong op het programma. Ik wilde nu wel dat iemand anders zou starten niet omdat het er heel bijzonder uitzag. Bij het restaurant lieten ze allemaal filmpjes zien en ik had een beetje in de gaten hoe het werkt. Je hangt aan een touw en iemand zorgt dat je heen en weer slingert waarbij aan een kant een waterval naar beneden klettert.
De dag daarvoor had ik wel gemerkt dat je kracht van vallend water niet moet onderschatten zeker als het in een dikke stroom 10 meter naar beneden valt. Vandaar ook de instructie dat je je hoofd tegen je kin moest houden en niet in je nek moest leggen.

Ik dus ook naar beneden en al bij de eerste keer voelde ik al hoe het water als een betonblok tegen je aan beukt. Op zich was het nog wel te doen als je de waterval ruggelings benaderde maar als je er frontaal inging dan voelde je het waar je het niet wilde voelen. Excusez le mot, maar het leek alsof mijn ballen naar mijn knieën getrokken werden. Ik weet niet hoe ik dat harnas zat maar de volgende keer let ik wel even op hoe ze een en ander vastsjorren.

Je kan je voorstellen dat ik na acht keer door de lucht zwiepen het welletjes vond. Overigens viel de schade achteraf wel mee maar ik ben wel benieuwd hoe andere kerels dat ervaren. Volgens mij wist het hulpje dat telkens hard trok om mij in de waterval te trekken, donders goed hoe het voelde. Ik was er ook van overtuigd dat Irene hier niet blij geweest was.

Dat was voor mij het einde van de tocht. Er zat al een groep klaar om te gaan tuben (in een autoband je met de stroom laten meevoeren en ook mijn canioning maatjes zouden met die groep mee gaan. Ik werd over het hobbelig pad teruggebracht.

Mijn verhaal met Irene gedeeld en toen zijn we richting Samara gereden. Eigenlijk was het niet zo heel ver maar in dit geval ging het weer wat trager door de bochtige wegen. In een eerder verslag vertelde ik over de goede wegen. Er is een nuance op zijn plaats, volgens mij zijn de wegen naar de toeristische hotspots allemaal OK. Dat is immers een belangrijke inkomstenbron. We zagen een aantal zijwegen die niet veel beter waren dan de 16 kilometers richting Maquenque.

Rond half twee kwamen we in Samara aan. Een klein dorpje met één hotel van zowaar vijf verdiepingen de rest is allemaal kleinschaliger en vooral lager. Het is wel toeristisch maar zeker niet schreeuwerig. Samara ligt aan een lief baaitje met bomen tot aan het strand. Als je bij eb omkijkt naar de kustlijn zie je voornamelijk palmen en andere bomen. Daartussen zie je wel wat bebouwing maar die domineert niet. Het is erg rustig met veel mogelijkheden om surfplanken te huren. Vlak voor het vloed wordt zie je een grote groep surfers wachten op een mooie golf en bij de surf-verhuur zie je van die echte bruin verbrande surf-dudes met opgestoken krullend haar.

Wij hebben die middag lekker op ons handdoekje gezeten en ik ben het warme water ingedoken waarbij ik de sterke vloedstroom voelde. Daar was overigens niet tegen in te zwemmen. Die avond hebben we lekker op het strand gegeten. De ober had meer aandacht voor zijn blonde vriendinnetje dat op het strand zat dan voor zijn klanten.