Via Rio Celeste naar Ricon de la Vieja

Bij aankomst de enige klant waren van lodges in La Fortuna. Het leek er op dat de complete familie van de beheerder in zijn mobiel opgesloten was. De tweede dag waren er twee Chinese stellen en ik herkende een Duits reisgezelschap uit Maquenque. Hun schema liep blijkbaar achter op dat van ons.

Waze werkte in het begin niet mee maar Google maps en een gewone kaart hielp ons prima op weg. Bij het tankstation werd onze auto uitgebreid gewassen waarbij er stevig gepoetst werd op mijn rechterruit. Het leek wel op of een vogel zijn volledige darminhoud op de maagdelijke witte lak had achtergelaten.

Eigenlijk vallen de afstanden hier 100% mee. De kwaliteit is vergelijkbaar met Europese wegen; de Belgische zijn slechter. Er is weinig verkeer. Soms is er een auto die de boel ophoudt zeker als de bochtige weg je het zicht ontneemt. Vrachtwagens kunnen heel traag of juist heel erg jakkerig rijden. Als je de snelheidsinstructies zou volgen rijd je 25 kilometer ter plekke van een school, 40km in de bebouwde kom, 60km als er huizen aan de weg staan en 80km op vrije stukken. Wees niet verrast als er ineens een verkeersdrempel opdoemt, die moet je echt stapvoets nemen om niet gelanceerd te worden.

We verbaasden ons het meest over de enige autoweg waar we tot nu toe op reden. Een strook maagdelijk beton met links en rechts opstaande muurtjes en om de zoveel kilometer de mogelijkheid voor U-turn. Ook daar variëren de snelheidsinstructies. Met name bij bushaltes waar ik geen bussen aantrof. Daar wordt je geconfronteerd met van snelheidsbegrenzers, van die richels die je ook bij de Franse peage aantreft. Gelukkig heeft de Suzuki Vitara daar nauwelijks last van.

Op advies van de Spaanse hondenhotelhouder zijn we die dag langs RIO Celeteste gereden om daar een specifiek chemische fenomeen te aanschouwen. Ook hier een nette toegang en voor 15 $ pp mochten we er in. De wolken hingen laag zodat het bovenste deel van de bomen verscholen gingen in een dikke mist. Inmiddels ziet iedereen wel wat en zo sta je als groepje naar een grote spin of groep apen te kijken. Het was weer plakkerig warm en dan is het een kunst voor Irene haar kapsel in bedwang er houden. Al snel kwamen we op plekjes waarbij blauwachtig water zich met transparant water mengt. De tocht eindigde op de plek waar twee transparante stromen tot een blauwe stroom leidt. Het blijkt dat in de ene stroom een aluminium verbinding is opgelost. De andere stroom heeft een andere samenstelling (onder invloed van de vulkanische activiteit) en die zorgt er voor dat de aluminium verbinding samenklontert. Wat je ziet is een verandering van brekingsindex waardoor het water troebel blauw lijkt.

Het was een mooie wandeling. Het was nog even uitzoeken wat de snelste weg terug zou zijn maar alles viel reuze mee.

Een paar kilometer voor onze bestemming was er ineens een grote klapboom. Een vriendelijke meneer kwam bij mijn raam staan en vroeg onze naam, en ja ook hier stond PETERS ASBERG PARTY op de lijst vermeld. Even verderop kregen we meer uitleg over het park. Je kan hier paardrijden, met elektrische mountain bikes fietsen, met tubes een rivier afdalen en nog veel meer. Het aandeel Amerikanen is substantieel hoger dan we in de andere Lodges aantroffen. 

Nog lekker het zwembad ingedoken en gedineerd al was de kwaliteit (in de bar) duidelijk minder dan de vorige Lodge, Amerikaans veel. Dit droeg niet bij aan grandioze afsluiting van onze 33ste huwelijksdag maar we waren het allebei eens dat onze omweg via RIO Celeste het dubbel en dwars waard was.