Tortugero beesten kijken

Vannacht regende het hier heftig en met het aluminium dak overstemde dat het andere geluid. Ook rond kwart-voor-vijf regende het nog hevig en dat leek onze kano-tocht van de ochtend dwars te zitten. De snooze van Irene ging uit maar om 05:20 ging mijn wekker en wat bleek, in de verte kwam de zon op tussen de wolken het gedrup dat we binnen hoorden was het resultaat van het dichte bladerdek dat verzadigd van de regen nadruppelde. 
Kortom onze tocht kon wel doorgaan en ik overtuigde Irene om zonder douche en zonder mascara op pad te gaan. Dat bleek later geen slecht besluit.

Even later zaten we in onze taxi die ons over het water naar Tortugero dorp bracht waar Simeon onze gids met de kaartjes voor het nationale park klaarstond.

We hadden die ochtend een privé-kano met Simeon die ons over alles over de natuur zou vertellen. Het begon al goed met een mooie ochtend. Hier en daar wat wolkjes, daartussen blauwe lucht en de frisheid van een vroege morgen. Het was bladstil en het water lag er bij als een piano-laken. In de verte hing de nevel om de bomen. In de verte voer nog een enkele water-taxi en een vijftal kano’s.

Honderdvijftig meter breed water met onvoorstelbaar hoge bomen aan weerszijden. Eigenlijk valt het wel tegen hoeveel beesten en vogels je ziet maar wat je ziet is niet te vergelijken met wat we thuis zien. (Later realiseerde ik mij meer hoeveel leven zich verstopt). Kijk zelf naar de foto’s. Simeon wees ons op een ‘leguano’. Een beetje verward door zijn uitspraak zocht ik naar een vogel maar er bleek inderdaad een Leguaan languit op een tak te zonnen en op temperatuur te komen. Even verder kwamen we apen tegen, tiger-herons, een stelt-loper met donzig troost dat over de waterplanten liep. Tussen de waterplanten lag een kaaiman van een meter lang waarvan ik de staart zo had kunnen pakken.

Het mooiste vonden we nog de sfeer. Onze paddels plonsden ritmisch in het water. Simeon koos kleine kreekjes waarbij je door een tunnel van groen voeren met weerkaatsend zwart water van de taninne als gevolg van de rottende bladen van een speciale Palm-boom.

Dit was echt genieten in optima forma. Dit was het sfeertje waar ik naar zocht nadat ik de verhalen van Noor en Ger gehoord had en die hadden we het gevonden. Ook ongewassen zonder mascara zat Irene te genieten.

We hadden om acht uur inmiddels twee uur op het water gezeten en die tijd was omgevlogen. Midden op het water kwam onze water taxi ons te gemoed en bij de Aninga lodge stond onze tafel nog gedekt voor twee personen. Marco kwam ons vertellen dat we om 9 uur al weer klaar moesten staan voor de volgende rondwandeling.

Even later stonden we iets frisser alweer klaar inclusief wandelschoenen. Dat bleek nogal overdreven. De wandeling ging over een betonnen stijger door de jungle waarbij Marco op onnavolgbare wijze zijn verhaal deed. Doorspekt van humor stond hij een paar van de nieuwsgierige jonge Amerikanen te woord en ondertussen kregen wij van alles te horen over de verschillende lokale bomen en hoe allerlei groen parasiteert op de hoge bomen.

Om kwart-over tien hadden wij in onze beleving er al een hele dag opzitten en het was nu even tijd om bij het zwembad in de schaduw weg te dutten.

Aan de lunch-tafel waren de tafelgenoten nieuwsgierig naar onze ervaringen en we leerden inmiddels meer over hun achtergronden. Een Rustige Amerikaan die zowel in Irak as Afghanistan gediend had en die blijkbaar goed met de stress kon omgaan. Daarbij speelde geloof voor hen een belangrijke rol. Onze prille Belgen werkten in sociale zorg en hun verhalen waren heftig; moeite die het kost om vanuit een sociale achterstand te ontsnappen.

‘S middags volgde nog een tour in een wederom water-taxi waarbij we in korte tijd nog meer vogels, apen en vleermuizen zagen. In een open boot ging het soms vijftig kilometer per uur over het vlakke water. Mijn bril woei bijna van mijn neus af. Die ochtend hadden we Simeon 100% voor onszelf terwijl hij rustig en heel bewust wetenswaardigheden deelden. Nu hadden we een gids die iets meer bezig was met de Mexicaanse dames voorin en ook zijn whatsapp zat te checken terwijl de schipper de oever af tuurde naar bijzondere vogels op apen. 

Eerlijk gezegd hebben we die middag veel meer mooie dieren foto’s kunnen maken maar de verstilde sfeer van de ochtend was onvervangbaar.

Aan tafel is het steeds gezelliger waarbij iedereen de ervaringen van zijn tocht deelt en nog meer loslaat over familie en werk. Morgen kunnen we zowaar uitslapen tot half-zeven en maken we ons los van de groep. Door de specifieke ligging van Tortugero kom je er bijna niet onderuit om met een groep mee te reizen. Dat was duidelijk. We werden een beetje wee van het feit dat we drie keer op een dag in de rij stonden voor het overigens verzorgde buffet.