Foto’s en trip naar Baro La Guaria

1 juni 2019 - Sarapiquí, Costa Rica

Net een aantal foto’s overgehaald met de verschillende vogels en dieren die voor mijn lens kwamen. Menno was zo vriendelijk om zijn foto-toestel uit te lenen maar een paar test-foto’s leverden thuis niet het gewenste resultaat op dus heb ik mijn Canon met Tamro telelens ingezet. Eerlijk gezegd ben ik niet ontevreden over het resultaat. In sommige gevallen zat ik lang te turen naar een vogel om de juiste houding te pakken. Bij apen moet je gewoon geluk hebben dat ze net op de moment dat jij afdrukt, de juiste kant op kijken.

Gisteren zijn we vanuit Tortugero naar de Ara Ambigua lodge gereisd. ‘sOchtends werden we luidruchtig gewekt door de brulapen die hun naam eer aan doen. Volgens mij resoneert hun hele borstkas mee waarbij de hele familie achtereen volgens meebrult zodat er een soort wave over het eiland gaat. Na het ontbijt hetzelfde rondje gewandeld als gisteren, twee Toekans gezien en een groep apen die via een dak verder liepen. Het was mooi hoe ze hangend aan hun staart met de lange armen naar beneden reikten om vervolgens soepel op het dak te springen. Onder me was er druk geritsel van rivierkrabben die naar hun holletje renden. Eentje bleef mij brutaal aanstaren.

Op de heenweg was is volledig gedesoriënteerd. Ik had geen idee waar noord en zuid was. De puzzelstukjes vielen op de terugweg op hun plek. We zaten lekker te genieten van de tocht terug over de slingerende rivier. Om dat de bus door het verkeer iets vertraagd was, deed de schipper het vandaag wat rustiger aan, heel bewust de buitenbocht van de rivier volgend. Ik neem aan dat ook hier de binnenbocht ondiep is. Bij het vertrek was het een beetje ieder voor zich. Bij de aankomst vormden we nu een rij die de bagage telkens overpakte en hoog op de oever stapelden.

Nog een uur in de bus langs de uitgestrekte plantages en lage huisjes met iets oplopende golfplaten daken. Sommigen hadden netjes gemillimeterd gras liggen. In andere plekken keek je een rommelige garage in. Veel gebeurt hier aan de straat. Opvallend veel fietsers en hand in handlopende giechelende meisjes in schooluniform met spierwitte halfhoge stokjes. 

We lunchten op dezelfde plek als we een paar dagen eerder ons ontbijt hadden. Daarna naar de autoverhuur. Overigens reed onze chauffeur daar straal aan voorbij. Ik wilde mij er eerst niet tegen aan bemoeien maar toen we echt Guapiles uitreden en ik de bergen voor mij zag, ben ik toch maar gaan vragen. Ze verontschuldigden gelijk en even later stonden we bij de autoverhuur waar we uitleg kregen over onze Suzuki Vitara.

Gelijk een drukke weg over waarbij het mij opviel dat mensen je de ruimte geven al moet je ook niet vreemd opkijken als er ineens een grote vrachtwagen je links op een tweebaansweg inhaalt. Dat zijn gelijk van die Amerikaanse joekels die je dan in je linkerspiegel op je af ziet komen. Omdat de weg voor de rest redelijk rustig en vooral recht is, zaten we daar niet mee.

Het had bijna iets onwerkelijks. Voor ons lag een goed geasfalteerde weg, Irene en ik naast elkaar, bomenrijen links en rechts, wolkenstraten van cumulus wolken (rete thermisch weer), temperatuur buiten oplopend to 34 graden en de airco aan. Het enige dat mistte was een caravan die mijn achteruitspiegel blokkeerde; het leek bijna alsof we ergens in Frankrijk op zo’n rechte route-national reden.

45 minuten later kwamen we bij onze Lodge aan met diverse geschakelde bungalows. Een grote kamer met Airco en een heerlijk zwembad waar ik op de stoel lekker wegzonk.

Het is hier duidelijk geen hoogseizoen dus we zaten die avond in een vrijwel leeg restaurant. Heel anders dan de afgelopen dagen waarbij we dagelijks als grote groep in de rij aansloten bij het buffet. Ik zit nu in datzelfde restaurant aan een waranda. Er is een strak blauwe lucht, de temperatuur is aangenaam, de vogels fluiten, Irene ligt nog lekker te slapen en zo gaan we aan het ontbijt.

Foto’s