San José

Om 8 uur was de ontbijtzaal min of meer leeg. Mensen stellen zich blijkbaar in op het aanwezige zonlicht en het feit dat de ochtenden droog zijn. We mochten beiden van een heerlijk ontbijt en douche genieten. Irene mistte alleen haar yoghurt dus de noten bleven in de tas.

Om negen uur stond Javier weer klaar om ons naar de reisorganisatie te brengen. Marianne legde daar uitgebreid de route uit, waarbij ze enthousiast uitlegde waar je lekker kon eten, van een romantische zonsondergang kon genieten, waar je het beste water kon inslaan, welke weg je een uur lange massage zou opleveren en vanaf welk terras je vele vogels zou zien. Haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Overigens was dat voor mij een van de redenen om voor Riksja Travel te kiezen. Het is een groep van mensen die met overtuiging dit soort reizen organiseert. Ze nam uiteindelijk meer dan een uur de tijd om alle details van de reis door te nemen. 

Het was ook duidelijk dat San José niet tot de hoogtepunten behoorde. Even later vertrokken we richting het centrum. Het is niet veel beter als in de eerste de beste Amerikaanse stad al zijn overal wel stoepen. Tussen de stoep en de weg zit een diepe geul om het overtollige regenwater af te voeren en dan moet je niet tegelijkertijd op je mobiel Google maps proberen te bestuderen. Tijdens onze wandeling naar het centrum troffen we mooie geschilderde gevels. De meeste huizen hebben een stalen afrastering met daarboven prikkeldraad of zelfs elektrische geladen draden. Volgens Marianne trof je dat alleen in de hoofdstad aan. Ook in andere steden was er zwaar geïnvesteerd in ijzerwerk.

Het was druk in de straat met veel handelaartjes die luidruchtig hun waar aanprezen. Een aantal had een klok als een stem waardoor je een blok verder nog de uithalen hoorde. Er was een aanzienlijk voetgangersgebied met diverse winkels maar er was er geen enkele die voor Irene interessant leek.

Volgens mij houden de Costaricanen, of Tico’s van lekker eten en willen ze dat ook tonen. Uit de net te strakke T-shirts staken stevige armen. Moeder en dochter konden met gemak elkaars oversized broek dragen en ik ontdekte geen enkele schroom om de ruim bemeten buikomvang te laten zien. Dit verhullen zij niet met een ruime broek maar benadrukken ze het met elastische stof. Het kan niet anders dan dat de Tico’s een grote bijdrage leveren aan het succes van MSD’s diabetes medicijnen.

Het kostte enige moeite maar uiteindelijk vonden we een gezellig overdekt terras waar we een zalige tomatensoep met broodje met gesmolten kaas genoten. Even later kwam de regen met bakken uit de hemel en verdwenen alle mannen en vrouwen die her en der op het plein hingen. Ook tijd voor ons om de poncho’s aan te trekken en hotelwaarts te keren.