Naar het paradijs aan de grens bij Nicaragua

Even verder op was de boerderij waar we uitleg kregen over het verbouwen van Ananas. Dat deed de schoonzoon des huizes; Elmar een wat verlegen dertiger die goed op de hoogte was van alle kruiden en de diverse planten. Het was blijkbaar ooit een commerciële boerderij die een aantal jaren geleden van productie naar voorlichting overgestapt was. Over Ananas alleen is weinig te vertellen dus ze hebben diverse andere gewassen geplant zodat je ook hier een koffie, cacao en diverse bananen kunt zien groeien. Hij liet ons diverse kruiden ruiken en fruit proeven en uiteraard werd er een ananas geoogst en heel handig wist hij met een lang scherp mes de vrucht te schillen en partjes te snijden. Zoals bij elk fruit en groente, smaakt het het beste als het direct van het land komt. Zo ook voor de ananas, die was echt zalig.
Elmar bleef de rest van de tour de aangesneden ananas en een ander met zich dragen en ik was benieuwd. Het antwoord kwam snel. We bezochten Mathilde, Mathilde is een groot hangbuikzwijn dat blijkbaar elke keer gefêteerd wordt als er een groep langskomt. De ananas werd smakelijk naar binnen geschrokt waarbij het sap links en rechts langs haar lippen droop.
Bij de tour hoort ook een lunch en die was in dit geval bijzonder. Ze hebben daar een aantal visvijvers waar ze Tilapia kweken en we kregen beiden een in blad bereidde Tilapia. Irene een gefileerde versie en ik de versie met kop en staart. Die was echt smaakvol bereid maar het betekende wel dat we ook na een stevig ontbijt voor twaalf uur weer ons buik meer dan vol hadden.

Vanuit de boerderij Finca Sura ging het naar Maquenque Eco Lodge. Bij de autoverhuur kregen we een Samsung mee.  “Waze” blijkt alle adressen te kennen zoals die in het overzicht staat met al onze bestemmingen en activiteiten.
Eerst nog over een weg dwars door diverse dorpjes en stadjes en er was blijkbaar recent een nieuwe weg opgeleverd met ongelijkvloerse kruisingen. Dat wil niet zeggen dat de hellingen door alle vrachtwagens met gemak genomen worden. Zo nu en dan sukkel je met 20kmh een helling op maar over het algemeen konden we met 80kmh lekker doorrijden. De discrepantie tussen af te leggen weg en resterende reistijd werd allengs groter. We begrepen het toen 16 km voor het eindpunt de weg van asfalt in gravel/stenen veranderde, goed voor de stoelgang van Irene.
Locals rijden hier wat harder dus een paar keer reed ik in de grote stofwolk, devies volg de wolk en op een gegeven moment lost die vanzelf op.

Alles stond prima aangegeven en uiteindelijk reden we een parkeer terrein op met een pad dat richting rivier liep. Een meisje kwam aanlopen die met portofoon in de hand gebaarde dat we onze bagage bij de rivier moesten achterlaten en de auto hoger moesten parkeren. Even later stonden we aan de overkant en werd onze bagage achterop een oversized golfkarretje gestapeld. Wij liepen in de warme zon over een fraai aangelegd laantje naar boven waarbij de stralen langs ons gezicht liepen.
Ik stelde de vraag: Is this paradize? de receptionist schonk mij een brede glimlach terug. Wij zitten hier met uitzicht op een meertje waarin kleine kaaimannen zwemmen, we horen de brulapen op de achtergrond en uiteraard diverse geluiden. Ook nu hebben we een ruimte lodge, weliswaar niet met airco maar het is een hele hoge kamer, waar alles door de horren lekker door kan waaien en de fan verkoelt voldoende.
Er is een intiem zwembad dat heel langzaam afloopt en waar ik een half uur in heb liggen te dommelen. Vervolgens heb ik mij verder gestort op een e-book over de Amerikaanse Founding fathers, keuze’s van toen werken nog steeds door in de huidige politiek.
Tijdens het eten werden we heel netjes behandeld door een meisje die niet zo’n typische Spaanse rollende ‘r’ in haar Engels gebruikte. Ik maakt daar een positieve opmerking over en het leidde er uiteindelijk toe dat zij vond dat ik maar meer Spaans moest leren. Zo gezegd zo gedaan, in de verdere communicatie hebben we geprobeerd (m.b.v. Google) wat Spaanse woorden op te pikken en Tatjana helpt ons daarbij.