Eerste reisdag

De grote tassen waren gepakt. Mijn fototoestel ging toch apart om wat ruimte in de rode rolkoffer te gebruiken. Die lag vol snoertjes, iPads en opladers. Noor en Stan zouden ons wegbrengen maar er lag nog een grote stapel brood uit de vriezer. Die waren voor de khakha’s. Stan had al snel een zak met drie boterhammen gepakt en opgetogen liep hij richting tuin. De zak hield hij stevig met mijn knuistjes vast en hij had al snel de khakhak’s van de overkant in de gaten. Op hun beurt zagen zij Stan aanlopen, een korte vlucht van vijf meter met dito landing en al snel zwommen ze verwachtingsvol dicht langs de waterkant. 
Boterham na boterham werd in kleine stukjes gescheurd en telkens nam Stan ze van mij over. Als het aan hem lag graaide hij telkens drie stukjes uit mij hand. Dan vouwden al zijn vijf vingertjes zich om het brood waarna een venijnige worp volgde. Drie boterhammen voor twee Khakha’s is wel wat veel en al gauw dobberde ze wat verveeld tussen de overgebleven stukjes brood.
Stan gaat in zo’n geval wel heel dicht langs de rand staan en al gauw maande Noor hem te gaan zitten. Dat lukte één keer en toen stond meneer weer rechtop. Op zo’n laatste ochtend voor een vakantie wil ik ook geen ruzie en even later hing Stan over de paarse kano om met één veeg zoveel mogelijk stukjes brood in het water te maaien. Dat lukte niet altijd even goed en even later hing hij zo ver mogelijk over de kano om een laatste stukje brood richting khakha’s te schuiven.

Op tijd naar Schiphol waar een lange rij bij de bagage volgde maar alles liep toch vlot door en dat gold zeker bij de handbagage check; ze hebben daar nu 3D scanners en dat zorgt voor minder oponthoud bij het uit- en inpakken van elektronica, medicijnen en persoonlijke verzorging.
Ik keek nog wel jaloers naar de business Class stoelen waar een aantal mensen languit lagen. Ben nog steeds verbaasd hoe Menno met zijn lengte al die vluchten naar Azië heeft overleefd.

De vlucht van 10,5 uur naar Panama is bijna op z’n einde. Straks hebben we nog anderhalf uur naar San Jose voor de boeg. Volgens mij heeft het pilletje bij Irene wel gewerkt want die heeft geen film afgekeken. Zelf heb ik zitten snotteren bij ‘a star is born’, geluisterd naar mooie harpmuziek, een Agatha Christie gezien en de dunne velletjes van een dwarsligger omgeslagen; de ervaringen van Joris Luyten in Caïro.
Als je na drie uur bedenkt dat je nog zevenenhalf in je stoel moeten hangen, denk je; waar ben ik aan begonnen maar nu er nog 27 minuten resten en de gezagvoerder meldt dat hij de daling gaat inzetten, is het achteraf weer meegevallen, ook voor Irene die geen enthousiaste luchtreizigers is.