Birdwatching en naar La Fortuna

Om 6 uur liep de volledige staf van de Eco Lodge het hoofdgebouw in terwijl ik aan kwam voor de birdwatch. Rond die tijd wordt de hele staf met de boot overgezet. Er heerste een vrolijke sfeer en iedereen wenste elkaar een goede dag. De birdwatcher onderscheidde zich door een verrekijker en het bekende buiktasje het boekje met alle vogelsoorten van Costa Rica. Ik kreeg gelijk ook een verrekijker in mijn handen gedrukt. Het ging er niet om dat je foto’s maakte maar dat je zoveel mogelijk vogeltjes zag. Later kreeg ik zelfs een lijst met alle veertig vogels die we die ochtend langer of zeer kortstondig hadden gezien. 

De wandeling ging over het terrein van de logde, daar heb je vrij zicht terwijl het in de jungle wel een hoop gekwetter is, maar door het overdadige groen zie je nauwelijks iets.

Die ochtend was ik de enige klant van Domingo. In het begin ging het een beetje stug. Bij elk vogeltje werd ongeïnspireerd de naam genoemd waarna het weer stil werd. In de loop van de route kwam hij wat meer los, kreeg ik iets meer achtergrond en toonde hij gevoel voor humor. Overigens gaat tijdens zo’n tocht je aandacht meer uit naar een bepaald fluitje of een onderscheidend patroon. Het was verbazend hoe Domingo op grote afstand weer een nieuw vogeltje kon onderscheiden. Het jongetje in hem kon zich nog steeds verbazen over de wonderen van de natuur zoals mieren die bepaalde bomen helpen te overleven. We zagen ijsvogeltjes bovenop een stok die zich in het water storten. Ik zag diverse vogelpaartjes die op elkaar wachten alvorens door te vliegen, een Ibis die wat vertraagd over een tak loopt.

Toen ik om half zes voor het eerst de deur naar ons balkon open deed, keek ik tegen een verblinde muur van mist aan. Die kroop vanuit de lagune de kant op. Een half uur later was die grotendeels opgelost en hingen de overgebleven slierten sierlijk in de boomtoppen. Die vochtige omstandigheden leidde er toe dat elke inspanning gelijk in overmatig vochtverlies resulteerde.

Ook die ochtend beperkten wij ons ontbijt tot fruit en muesli. Met deze temperatuur smaakt mij de gebakken worstjes, rijst met bonen en srambled egg niet zo. De koffers werden bij ons huisje opgehaald, we wensten Tatjana nog het beste, liepen het laantje uit, het paradijs van Maqenque achter ons latend, benieuwd wat er nog komen ging.

Als je een bekende weg afrijdt, lijkt alles veel korter te duren. Dat goldt ook voor de 35 minuten gravel waarvan ik nu het gevoel had dat die veel vlakker was. Blijkbaar verleg je ook hier je grenzen. Resultaat was wel dat een stevige laag stof de achterruit vrijwel ondoorzichtig maakte.

De route naar La Fortuna ging voorspoedig. Bij een lokale supermarkt nog wat te drinken gehaald. In een hoekje van 2 vierkante meter was een fietswerkplaats en in ander daarnaast hielp een financieel adviseur een klant die uitkeek op een rek met pampers en wasmiddelen. Bij de kassa werd alles met een scanner afgeboekt en kan je gewoon pinnen.

Het was nog steeds plakkerig warm maar bij het zwembad was het prima toeven. Ik heb daar mijn boek over de Founding Fathers uitgelezen; indrukwekkend hoe die groep vanuit het niets een staat heeft opgericht, hoe ze worstelden om een vanuit een confederatie een federale staat op te zetten en voor het eerst op een vreedzame manier met oppositie omgingen. Irene was diep weggezonken in het verhaal van Michelle Obama waarin duidelijk werd hoezeer Michelle nog te maken had met de keuze’s omtrent slavernij door diezelfde Founding Fathers.

Het centrum van het dorp ligt op nog een kilometer afstand en prima te belopen. Vanuit de weg kijk je zo de huisjes binnen. Mensen hangen loom in hangmatten. Vanuit een kamer hoor je het geluid van televisie met de herkenbare conversaties die in soaps gebezigd worden. Bij de een gebeurt alles open en bloot.  Bij anderen gaat een hek elektrisch open en sluit zich weer als de auto op het erf staat.

Terwijl we een ijsje zitten, spreekt een man en vrouw ons aan en vragen waar wij vandaag komen. We hadden ze al aan zien komen. Hij had wat half lang zwart haar en zij droeg een wijde modieuze broek.  Heel anders dan de lokale bevolking. Een klein hondje liep zenuwachtig om hun heen. Wij vertelden dat wij uit Ollanda kwamen waarna hij bevestigde dat hij dat al gedacht had. Hij had een aantal jaar op verschillende plekken in Nederland gewoond, ook in Hoofddorp.
Het was een Spanjaard met een Colombiaanse vriendin die hier in La Fortuna waren neergestreken. Ze waren een pension begonnen waar honden waren toegestaan. Die kon je daar achterlaten als je een park wilde bezoekend. Het zenuwachtige hondje was hun eerste gast, die had zich een paar maanden geleden zelf uitgenodigd en was blijven hangen.

Ze gaven ons nog een paar adviezen. We moesten volgens hun echt de Rio Celeste bezoeken. Dat konden we wel op een dag doen. Google maps dacht daar anders over, plan is nu om het te combineren met onze trip naar het volgende hotel.